АНДЕША: Ваҳдат ва ҳамдилӣ яке аз муҳимтарин арзишҳои инсоният мебошанд, ки ҷомеа ва давлатҳоро устувор нигоҳ медоранд. Дар ҳама давру замон, халқу миллатҳо барои расидан ба ваҳдати миллӣ кӯшиш намудаанд, то ҳамбастагии иҷтимоӣ ва ҳамкории мутақобила таъмин карда шавад. Дар Тоҷикистон ваҳдат асоси суботи сиёсӣ, рушди иқтисодӣ ва ҳамдилии мардум маҳсуб мешавад. Дар шароити имрӯза, ки ҷаҳон ба гуногунии фарҳангӣ ва равандҳои мураккаби сиёсӣ рӯ ба рӯст, зарурати таҳкими ваҳдат ва ҳамдилӣ бештар эҳсос мешавад. Ин мафҳумҳо на танҳо барои нигоҳ доштани сулҳ ва субот, балки барои пешрафти давлат ва беҳтар шудани зиндагии ҳар як шаҳрванд аҳамияти бузург доранд.
Ваҳдат – асоси субот ва пешрафт
Таърих нишон додааст, ки миллатҳо ва давлатҳое, ки ба ваҳдат ноил шудаанд, тавонистаанд устувор бошанд ва рушди босуботро таъмин кунанд. Масалан, Тоҷикистон пас аз давраҳои душвор дар роҳи истиқлолият, бо талошҳои роҳбарият ва иродаи мардум тавонист сулҳ ва ваҳдатро таҳким бахшад.
Ҳосили ваҳдати миллӣ суботи сиёсӣ ва рушди иҷтимоист. Ин ваҳдат ба мардум имконият дод, ки ба оянда бо эътимод нигаранд, бо ҳамкорӣ зиндагиро обод намоянд ва барои рушду тараққиёти кишвар ҳиссагузор бошанд.
Илова бар ин, ваҳдат на танҳо дар сатҳи миллӣ муҳим аст, балки дар зиндагии ҳаррӯза низ нақши калидӣ дорад. Дар оила, муҳитҳои корӣ ва иҷтимоӣ, танҳо бо ваҳдат ва ҳамдигарфаҳмӣ метавон дарк намуд, ки рушди ҷомеа аз муносибатҳои солим миёни шаҳрвандон вобаста аст.
Аҳамияти ҳамдилӣ дар зиндагии ҳаррӯза
Ҳамдилӣ маънои ҳамдигарфаҳмӣ ва ҳамкориро дорад, ки дар муомилоти инсонӣ нақши калидӣ мебозад. Ҷомеае, ки дар он ҳамдилӣ вуҷуд дорад, аз ихтилоф ва муноқиша дур мемонад ва роҳи рушди устуворро пеш мегирад.
Ҳамдилӣ дар оилаҳо, дар ҷойҳои корӣ ва дар муносибатҳои дӯстӣ муҳим аст. Дар оила, вақте ки аъзоён якдигарро мефаҳманд ва бо муҳаббат муносибат мекунанд, муҳити ором ва солим таъмин мегардад. Дар муҳити корӣ бошад, ҳамдилӣ ба баланд шудани ҳосилнокӣ ва рушди касбӣ мусоидат мекунад.
Ба ғайр аз ин, ҳамдилӣ ба беҳбудии иҷтимоӣ мусоидат менамояд. Вақте ки шаҳрвандон ҳамдигарро дастгирӣ мекунанд ва барои ҳалли мушкилоти ҷамъиятӣ якҷоя кӯшиш мекунанд, ҷомеа низ ба субот ва пешрафт мерасад.
Нақши ваҳдат ва ҳамдилӣ дар рушди Тоҷикистон
Таърихи навини Тоҷикистон нишон медиҳад, ки ваҳдат ва ҳамдилӣ барои пешбурди ҷомеа ва давлат нақши муҳим доранд. Пас аз ба даст овардани истиқлолият, кишвар аз таҳаввулоти гуногун гузашта, бо истифода аз иқдомҳои созанда ва сиёсати ваҳдатофар созиш ва суботро таъмин намуд.
Сиёсати давлат дар самти ваҳдат барои муттаҳидсозии миллат ва таъмини шароити муносиби рушд равона шудааст. Барномаҳои давлатӣ барои таҳкими ваҳдат, рушди маърифат ва дастгирии гурӯҳҳои мухталифи иҷтимоӣ мусоидат мекунанд.
Хулоса
Ваҳдат ва ҳамдилӣ рукнҳои асосии пешрафти ҷомеа ва давлат мебошанд. Онҳо на танҳо барои суботи сиёсӣ муҳиманд, балки дар муомилоти рӯзмарраи инсонҳо низ таъсири мусбат доранд.
Ҳар як шахс бояд барои таҳкими ваҳдат ва ҳамдилӣ кӯшиш кунад, зеро танҳо бо ҳамдигарфаҳмӣ ва ҳамкорӣ метавон ҷомеаи устувор ва ояндаи дурахшонро бунёд кард.
Раҳмонзода Баҳром Судяи Суди иқтисодии вилояти Хатлон